Vraag

Het verbaast me telkens hoe iemand die meerdere keren per dag liefdevol naar zijn echtgenote kijkt en haar telkens zegt hoe graag hij haar ziet, tegelijk met een andere vrouw kan liggen chatten en vertellen hoe hij weg wil, naar een appartement op zoek is, geen leven meer heeft…

Ik wil hem geloven als hij me zegt dat ik zijn hele leven ben, dat ik prachtig en aantrekkelijk ben, maar als ik dan zie dat hij tegen die andere vrouw klaagt dat hij “te weinig…”, dan heb ik daar toch grote moeite mee.

En je kan zeggen wat je wil, dat ik zoiets ook wel eens tegen mijn beste vriendin zou kunnen zeggen.

Maar niet tegen een andere man, waarbij in meerdere gesprekken sprake was van het eens met elkaar te moeten proberen. Of tegen vrienden dat hij die nacht bij die andere is blijven slapen…

Mannenpraat noemt hij dat, bij confrontatie, tegelijk verontwaardigd dat ik zijn chats lees. Tja, ik heb nu eenmaal een zesde zintuig dat me vertelt wanneer er iets te lezen valt. Het is niet dat ik hem dagelijks, zelfs niet wekelijks of maandelijks controleer. Maar op één of andere manier besluipt mij op het juiste moment het instinct om zijn leugenachtig gedrag te checken.

En ja hoor, hij stelt nooit teleur. Toch niet op dat vlak.

Soms vraag ik mezelf af waarom ik mezelf er toch altijd mee pijnig. Dat het beter is niet te weten. Dat iedereen wel wat te verbergen heeft. Klopt, maar ik aanvaard het niet van de persoon waarmee ik mijn leven deel. ’t Is te zeggen, ik zou het niet mogen aanvaarden.

De heilige bouwstenen van een relatie zijn voor mij: trouw, vertrouwen, eerlijkheid, openheid, respect.

(on)trouw: tot nog toe alleen in virtuele zin, hoop ik.

eerlijkheid: ontelbare keren mij voorgelogen toen hij nog dronk, en ook nu met roken, chats met die collega-vriendin

openheid: zegt me te steunen bij het gendervraagstuk van mijn jongens, maar lacht hen tegelijk uit in voornoemde chats met collega-vriendin

respect: iemand voorliegen, kleineren… noem ik weinig respectvol.

Dus ja, wat doe ik hier nog ?